NIEKIEDY WYSTARCZĄ MAŁE GESTY. O depresji u dzieci.

Depresja… jak często słyszymy to słowo. Wypowiadają je lekarze, nauczyciele, artyści. Co pewien czas dociera do nas, że choroba ta kogoś dotknęła.

Zachorować może każdy. Niegdyś uważano „każdy”, ale nie dziecko. Ze względu na specyfikę tego okresu rozwojowego depresja objawia się inaczej u nieletnich, a inaczej u dorosłych.

Młodemu człowiekowi trudniej jest nazwać to co czuje, więcej manifestuje swoim zachowaniem, również tym negatywnym.

Bywa krnąbrne, zbuntowane, zmienne. Często ujawnia poczucie krzywdy i odrzucenia „nikt mnie nie kocha”; niskie poczucie własnej wartości „jestem do niczego” i negatywne zdanie o świecie „świat jest zły”. Depresja dziecięca wyraża się nieco inaczej niż u dorosłych. Obecnie wiemy, że dzieci też chorują.

Szacuje się, że depresja dotyka:

• 2% dzieci w szkole podstawowej
• 4-8 % nastolatków w wieku 13-18 lat, przy czym w tej grupie notuje się dwukrotnie więcej dziewcząt
  oraz wysokie tendencje wzrostowe
• 0,3 % dzieci w wieku przedszkolnym

Negatywne myślenie o sobie samym, świecie i przyszłości to tzw.: triada Becka. Czasem choremu wydaje się, że najlepsze dla niego i innych jest skończyć z koszmarem jakim jest jego życie. Zdarza się, że myśl tą próbuje wcielić w czyn…

Dlatego tak ważne jest, aby w otoczeniu chorego znalazł się ktoś kto zauważy niepokojące sygnały i odpowiednio zareaguje. Przeżywane cierpienie poddaje się bowiem leczeniu farmakologicznemu. Towarzyszącą formą pomocy jest również psychoterapia.

Czy jest coś jeszcze co każdy z nas może zrobić?

Jest.

Profilaktyka oraz świadomość, że w jakimś obszarze każdy – jako rodzic, wychowawca czy kolega, jest odpowiedzialny za to co się dzieje z drugim człowiekiem. Nasz niewłaściwy stosunek, brak empatii czy zwykła wygoda mogą być kolejną cegiełką, która przyczynia się do rozwoju choroby. Z kolei właściwa reakcja, okazane współczucie, wyciągnięta dłoń bywają tym co przerywa łańcuch negatywnych zdarzeń. Niekiedy wystarczą małe gesty, aby pomóc człowiekowi.

Oprac. Magdalena Paszkowska; kwiecień, 2019

Ilustracja szkic: Grzegorz Adamski- Soja

Zdjęcia: Konrad Paszkowski